Hamont 16/17 juni 1941    

Wat gebeurde er in de nacht 16/17 juni 1941

Crashsite De Haart Hamont

Vickers Wellington

In de nacht van 16/17 juni 1941 stortte in Hamont de Wellington-bommenwerper N2849 van de Royal Air Force neer. De zeskoppige bemanning liet daarbij het leven.

De bemanning was als volgt samengesteld:

• Piloot en Squadron Leader, Dermot Kelly, 23 jaar, Royal Air Force Meer info over zijn 50 operationele vluchten
• Sergeant-2de Piloot, Douglas MacVicar, 23 jaar, Royal Canadian Air Force
• Navigator, Flight-Sergeant Stephanus Marais, 22 jaar en gehuwd, uit Zuid Africa, Royal Air Force
• 1ste Radio-operator en schutter, Sergeant Leonard Beaumont, 21 jaar, Royal Air Force
• Volunteer Reserve 2de Radio-operator en schutter, Sergeant George Houghton, 26 jaar, Royal Air Force
• Volunteer Reserve Staartschutter, Sergeant William Connell, 21 jaar, Royal Air Force Volunteer Reserve

Bijna twee jaar later en op amper 500 meter van de Wellington-crashplaats stortte op 2 februari 1943 een Lancaster-bommenwerper ED488 VN-M neer.

Op 16 juni 1941 tussen 22.50 en 23.05 uur stegen vanop de Newton Air Base in het Engelse graafschap Nottinghamshire zeven tweemotorige Wellington-bommenwerpers op van het 103de squadron. Hun opdracht bestond erin de haveninstallaties aan de Rijn te Duisburg te bombarderen. Hiervoor had elke vliegtuig volgende lading aan boord: 3 bommen van 250 kg met directe ontsteking, 1 bom van 125 kg met vertraagde ontsteking en 6 “units” met brandbommen van 2 kg. Na het lossen van deze lading moesten de zeven Wellingtons nog pamfletten uitstrooien boven het Duitse Gladbeck en Krefeld.

In de periode van de Tweede Wereldoorlog was het toen gebruikelijk dat ieder vliegtuig zelf zijn koers bepaalde en individueel naar het doel vloog. Er werden enkel vrij algemene orders gegeven zoals het kruisen van de kust ten noorden van Orford Ness en over de grote Duitse luchtafweerconcentraties.

Met een kruissnelheid van 140 mijl/uur (± 225 km. uur) vlogen ze, enkel gehinderd door enkele hoge wolkenslierten, naar hun doel in Duisburg. In de “Target Area” was er een gemiddelde tot goede zichtbaarheid. Een lichte grondnevel bemoeilijkte het accuraat richten van de bommenlading. Omdat het bommenrichten in 1941 nog niet op punt stond, kon geen enkele Wellington zijn bommen correct op het vooropgestelde doel afwerpen. Hierdoor werden ook burgerdoelen geraakt in het stadsgedeelte van Duisburg en vielen er burgerslachtoffers.

Begraafplaats Hamont

Eenmaal boven Duisberg kwamen de Wellingtons in een intense activiteit van zoeklichten en hevig luchtafweer terecht. Tevens werden ze aangevallen door verschillende Duitse nachtjagers. Twee toestellen werden geraakt. Tot heden blijft de vraag open of de N2849 geraakt werd. Op hun terugweg werd het vliegtuig onderschept door een Duitse Messerschmidt ME110 van Lt  Reinhold Knacke van het 2NJG/1.

De Wellington was onbestuurbaar en is omstreeks 02.25 uur neergestort. Hoogstwaarschijnlijk is het vliegtuig in stukken gebroken, waarvan delen in Soerendonk (Nl) en het grootste deel in Hamont zijn terechtgekomen. De crashplaats is gelegen achter de woningen in de Teutenstraat, kadastraal bekend als "De Eickener".

Op het kerkhof te Hamont werden 5 van de 6 bemanningsleden tijdelijk begraven. Bij de begrafenis bracht de lokale bevolking hulde aan de verongelukte bemanningsleden en sierden de graven met bloemen. Een foto van de met bloemen bedekte graven wordt bewaard door de plaatselijke geschied- en heemkundige kring De Goede Stede Hamont. Na de oorlog kregen de zes bemanningsleden een graf op het Britse militaire kerkhof te Heverlee (Leuven).

 Onderzoek: Sven Vanneuville, Hamont-Achel

Messerschmitt Me 110 (Bundesarchiv Bild)

Lt KNACKE Reinhold 2NJG/1 werd zelf gedood op 03 februari 1943 tijdens een gevecht met een Halifax

 

Squadron Leader, Dermot Kelly   Letters "Missing in Action"

(by Geoffrey Kelly, Surrey UK)

 19 juni 1941

The first letter dated 19 June 1941 from his Squadron Commander: Sqdn Ldr. Lane says Dermot was the oldest member of the Squadron (at 23 years!) and that he had been recommended for the Distinguished Flying Cross. He also says that

“There is no way of knowing how he came to be lost, and we are all hoping to hear in due course – at least a month – that he is a prisoner of war”.

Presumably Sqdn Ldr Lane had the sad duty of writing similar letters to the closest relatives of all five of the crew members of the Wellington bomber too.

25 juni 1941

21 juni 1941

The second letter (21 June 1941) from the Air Ministry is a typical standard letter sent to next of kin and no doubt would have irritated my grandfather greatly as he is addressed as Major when he was by that time a Lieutenant Colonel. He eventually retired from the Army as a Brigadier.

The third letter (25 June 1941) from the RAF Newton Station Commander Guy Tyrrell is very movingly written and clearly from the heart. He goes on to try and give Dermot’s parents hope by saying “The exit on this particular type is relatively easy and our parachutes are one hundred per cent reliable..”

The last letter dated 9th September 1941 is from the Red Cross confirms what my grandparents must have feared by then that their son and the five members of his crew were all dead.

The letter goes on to say that the Mayor of Hamont “reports that there are some Personal Effects of this crew, but as they were taken by the German authorities, it is not possible to know to whom they belong individually. We very much regret this, as we know you are especially anxious to be informed whether your son’s crucifix and chain have been recovered….We hope so much that at least something belonging to your son has been recovered.”

As far as I am aware, nothing was ever recovered and returned to my grandparents, however as the letter goes on to say: “We hope that it will be some small comfort to your wife and yourself to know with what obvious care and respect your son and his companions have been laid to rest: you can also feel that the graves will be carefully tended in the future.”

I am sure they would never have dreamed that their memories would still be preserved nearly 75 years later.

Geoffry Kelly

Hamont 2009

De eigenaar van de grond, Mr Toine Schildermans uit Hamont, heeft in het verleden op de crashplaats een stuk van een horloge gevonden en steeds goed bewaard. Dit werd aan de familie Dunster uit Engeland overhandigd op 20 juni 2009

9 september 1941 - bevestiging Rode Kruis

Fam. Dunster (rel. Leonard BEAUMONT) en Toine Schildermans

 

 

Brandblusapparaat met inhoud van de gecrashte Wellington van Hamont.

Het is destijds gevonden door de gebroeders Jaak en Piet Schildermans uit Hamont die tijdens WO II een stuk grond hadden naast de weide waar de Wellington neerstortte

Zoektocht naar familieleden

This is South Devon Herald Express 11 febrauri 2009 NEWS24 SUID AFRIKA 09 Mei 2009 - Dhr Leopold Scholtz

Brief van June Houghton - juli 2012

Persberichten 2009

 Surrey Herald 11 juli 2013

Newcastle Evening Chronicle 16 Jan 2009

NCL Media 12 juli 2013

 dankbrief Ambassade Zuid-Afrika kolonel Hadebe